Bir Afrika atasözü der ki “Gençler daha hızlı yol alır ama doğru yolu yaşlı adam bilir.”
Bir zamanlar biz de “Z” kuşağı iken yaşımızın ve zamanın getirdiği görece hızlılığımızı, görece kıvraklık ve atikliğimizi büyüklerimizden üstünlüğümüz zannederdik.
Gerçekten bazen aklıma geldikçe mahcup oluyorum.
O zamanlar büyüklerimin anlamadığını, bilmediğini sandığım şeyler vardı.
Meğer pek âlâ anlıyorlarmış da biz mahcup olmayalım, biz utanıp rencide olmayalım diye yüzümüze vurmuyorlarmış.
Gençlik yıllarımızda onların da bir zamanlar genç olduğunu, takvimdeki rakamların ve teknolojik şartların haricinde “insan” denen varlığın hep aynı olduğunu anlayamıyorduk.
Bu yüzden çok “aptalca” ukalâlıklarımız oluyordu.
Gereksiz itirazlarımız…
Anlamsız bilmişliklerimiz…
Pek bi özgürlükçüydük mesela.
Pek bi hümanist, pek bi dost canlısı…
Mesela bizim dostlarımız vardı ömür boyu hiç ayrılmayacağımızı zannettiğimiz.
Hastalıkta sağlıkta hep yanımızda olacaklarını sandığımız.
Halbuki hayat cenderesi öğretirmiş kimin gerçek dost kimin sahte dost olduğunu.
Kendimizce kahramanlarımız vardı öz büyüklerimizin hiç anlayamayacağı.
Halbuki evine bir lokma da olsa “helal lokma” getiren babadan daha büyük kahraman yokmuş.
Bizim hedeflerimiz, projelerimiz, ideallerimiz vardı dünyaya dair büyüklerimizin akıl erdiremeyeceği.
Hakbuki günü sonunda gaye “insan” olabilmekmiş, anlayamadık.
Düşünemedik büyüklerimizin ve hatta atalarımızım bir bir zamanlar genç olduğunu ve bizim geçtiğimiz yollardan çoktan gelip geçtiklerini.
Şimdi şimdi anlıyorum ve bizlere yani zamanın biz “Z” kuşaklarına iyi tahammül etmişler.
Gerçekten bizi iyi idare etmişler.
Çok değil, onlar da her insan kadar bizim üzerimizde hata yapmışlar, o kadar.
Onlar da kendi dünyalarının birer “Z” kuşağı olmuşlar ve zamanla öğrenmişler.
Onlar da zamanın şeytanlarına ve şeytanlaşmış güçlerine direnmişler, pes etmişler, boyun eğmişler, büyümüşler, akıllanmışlar, savaş açmışlar…
Kaybetmişler, kazanmışlar.
Kazanmışlar, kaybetmişler.
Onlar da bir zamanlar hammışlar, pişmişler, olmuşlar.
Fikirden fikire evrile evrile yol almışlar.
Baba olmuşlar, anne olmuşlar.
Hepsinden Allah razı olsun.
Not: Fotoğraf Tanzanya Berege Köyü’nde çekildi.
Karşısında oturduğum Hüseyin amca 100 yaşında.
Ama 6 sene evvel Cennete yolcu oldu.
Her zaman olduğu gibi “yolu bilen” bir bilgeyle karşılaştığımda hissettiğim hürmet ve muhabbetle karşısında oturmaktayım.
İnşaallah “AKASYA VE BAOBAB” kitabım çıktığında bu Beregeli Hüseyin amcanın hikayesiyle tanışacaksınız.
