Ümmeti Muhammed; Rabbimizin Kur’anda iftihar ettiği son ümmet. Ancak ne hazindir ki özellikle son yüzyılda başı büyük dertlerle sarılı. Sebepler saymakla bitmez. Bir kaçına dikkat çekmek isterim. Lakin her nedense bir türlü değişmiyor bu problemlerimiz. Birinci çoğul kipiyle üzülerek devam edeyim. Söyleyeceklerimden dolayı “hocam sende mi!” demeyin lütfen. “Ümitsiz olma” tavsiyelerinde bulunmayın. Herhangi bir cemaate bağlıysanız “iyi ki bizim cemaatimiz var, yoksa gerçekten bitmiştik” demeyin. Durum tahmin edilenden daha fena. Zaman acilen uyanma zamanı. Kardeşinizim. Dostunuzum. Acı söylemek hakkımdır. Kulak verin lütfen ve eyleme geçin. Çünkü dert hepimizin derdi. 1-) Bugün bizim bir iman ve ihlas problemimiz var. Kısmi ümit vâdeden yanlarımız olmakla beraber genelimizde problem büyük. Tamam ümreye gidenlerimiz gün be gün çoğalıyor, başını örtenlerimiz sokaklarda rahatlıkla arzı endam ediyor lakin bahsettiğim konu başka. İman, ilim, amel ve ihlastan bahsediyorum....

Korkmayın korkmayın herşeyi dökecek değilim ortaya. Evet kızgınım biraz ama burası benim hesaplaşma yerim değil. Seçim bitti. Olanlar oldu. Afrika’daki yüzlerce yetim, binlerce tâlip bizi beklemekte. Sizin dünyanızdan kaçıp cenneti bulduğum yer orası. Beni tek üzebildiğiniz nokta; sizi sizden ve içinizdeki düşmanlarınızdan “korumak” için yaptığım her hamlemde soluğu 80 yaşındaki babamın yanında almanız. Susmadığım ya da yazmaya son vermediğim takdirde üzüleceği, ömrünü verdiği, elleriyle inşaa ettiği, binlerce talebe yetiştirdiği müesseselere “giremeyebileceği” gibi tehdit vari sözlerle O’nu üzmeniz. Ne yapalım. Bu da benim ödemem gereken bedel olsa gerek. Evet, kıymetli arkadaşlar. Öncelikle söyliyeyim, bendeniz safkan bir Maturidi ehli sünnetiyim. Yani “naklin ışığında aklı, aklın ışığında nakli” savunanlardanım. Sanıyorum “yüzde yüz itaat” kültürünüzle uyuşmayışımın fikirsel temeli bu. Ebu Hanife aşığıyım. Yani “nass, hadis, sahabe ictihadı, kıyası fukaha ve icmayı ümmetin” yanına kutsallaştırılmış “emirleri, sultanları,...

Burda rüzgâr ılık eser, Güneş yakmaz hiç bir zaman. Mûsikîdir bütün sesler, Berrak göğe kardeş duman...

Öğretmenler ve öğretme makamında olan herkes, büyük küçük hepinizin ellerinden öpüyorum. Gününüz kutlu olsun. Ancak sanıyorum bişeyleri tam yapmıyor, eksik bırakıyoruz. Ki sonuç ortada. Bahaneler bir tarafa, ne ekiyorsak onu biçiyoruz. Tabiki malzeme kötüyse usta ne eylesinin bilincindeyim. Ama derdimi ancak size anlatabilirim. Geçenlerde Kapadokya'daydık. Muazzam bir bölge. Harikulâde manzara karşısında büyülendim. Böyle bir coğrafi güzelliğin bizde oluşuyla iftihar ettim. Ülkeme bir kez daha aşık oldum. Ancak o zarif ve görkemli "peri bacalarının" arasında mest olmuş gezerken ne göreyim: ok yemiş kalp işareti ve "mehtap seni seviyorum!" Sonra bir başkasında başka bir yazı. Bir ötekisi, bir diğeri...