Beş altı sene evvel aslen Afrikalı ama benim yavru vatanım Mauritius’ta yaşayan bir kardeşim geldi Türkiye’ye.
Sufî bir hafız.
Ulu Önderimiz
İyi ki varsın.
Sen olmasaydın insanlığın hâli nice olurdu!
Senin doğum gününü kutlamak için sağlam bir hadîse değil sağlam bir kalbe ihtiyaç vardır. ( M.Çiçek)
Değil mi ki sen Alemlerin Efendisi (SAV) bu günde dünyaya geldin, o gün bizim için özeldir, ayrıcalıklıdır, günlerin “efendisidir.”
Hatırın ve hatıran herşeyden âlâdır, o kadar.
Bu Senenin Adı
Ailecek bir geleneğimiz var.
Her seneye bir isim veriyoruz.
Ve o sene boyunca o ismi o senenin mevzu başlığı olarak kullanıyor, sene boyunca gittiğimiz her yerde, konuştuğumuz herkesle o mevzuyu konuşuyoruz.
En Âdi İnsan Kimdir?
Dedem rahmetli “Oğul derdi, insanların en âdisi mazereti olmadığı halde hanımını çalıştırıp, hanımının parasıyla geçinendir”.
Çocukluğumuzda şuur altımıza yüklenmiş bu “en adi insan olma meselesi” ki ömrümüz boyunca Rabbimize dua ettik “ya Rabb, bizi tembellikten, başkasına yük olmaktan, gamdan, kederden, uzak tut. Elden ayaktan düşürme, çoluğumuza çocuğumuza bakamaz hale getirme” diye.
Takdir Böyleymiş
Yıllar önce O’nunla yani Masailerin uzun boylu, yakışıklı reisi Toraka Kiberenge ile kabilesinin toplanma yeri olan büyük akasya ağacının altında ilk defa görüştüğümüzde doğrusu bugün olacakları tahmin edebiliyordum.
İster içime doğmuştu diyelim, ister yılların tecrübesiyle bir hissediş diyelim az çok bugün geldiğimiz noktayı inceden inceye peydahlanan tatlı bir duyguyla biliyor gibiydim.