Cenabı Hakk’a ne kadar şükretsek az. Bizi müslümanlardan kıldı. Bizi yeryüzünün en güzel topraklarında dünyaya getirdi. Az önce bir arkadaşım Çin’de bir marketten görüntüler gönderdi. Alışveriş için binlerce insan o açık markette. Aman Allahım! O nasıl bir yer öyle! Ve o insanlar gerçekten insan mı! Tezgahlarda öbek öbek yemeklik fareler. Yılanlar. Kafeslerde ızgaralık köpekler ve kediler. Binbir çeşit sürüngen, akrep, çiyan, böcek...

Dertliyim arkadaşlar. Bu yazımın tüm Türkiye'ce okunmasını isterdim. Geçenlerde Kapadokya'daydık. Ne muazzam bir bölge!...

Kudüs meselesinde ben de kendimi hassas olanlar sınıfında görüyorum. Kudüs'e aşığım yani. Ancak "Yaşasın Filistin! Kahrolsun İsrail! Yıkılsın Amerika!" Diyeceğimi düşünüyorsanız yanıldınız. Orası Kâdiri Mutlak olan Cenabı Hakk'ın bileceği bir mesele. "Neresi, ne zaman, nasıl, niçin, kiminle" kahrolacaksa sadece ve sadece "Sâhib'i" bilir....

Baştan söyleyeyim yazım biraz uzun olacak ama işe yarar cümlelerle dolu. Mamafih “benim kafam üç cümleden fazlasını kaldırmıyor abi” diyenler Hz. Ömer’e atfedilen şu özlü sözle okumaya son verip düşünme eylemlerine devam edebilirler. “İnandıkları gibi yaşamayanlar, yaşadıkları gibi inanmaya başlarlar!” Müsadenizle biz şimdi yazımıza devam edelim. Evet, bugünkü düşündürücü sorumuz şu olsun: “Alışkanlıklarımız nasıl “din” haline dönüşüyor?” Bu, genellikle kendini nereye ait hissettiğinle ilgili bir konu; kimlerle, ne tür insanlarla beraber olduğunla ilgili...

Aslında bu iki kelimenin üstüne başka da bir kelime sarfetmek istemiyorum. Ya da iyice anlaşılsın diye defalarca bu kardeş kelimeleri yazmak, söylemek hatta haykırmak istiyorum. Düşünmek kutsaldır! Düşünmek kutsaldır! Kutsaldır; dolayısıyla düşünmek güzeldir. Gereklidir. Elzemdir. Peki her düşünmek mi kutsaldır? Hayır, “hür düşünmek” kutsaldır. Bu manada düşünmek “insanî ve rahmanî” bir eylemdir. Akletmeye ve fikretmeye karşı olmak “nefsanî ve şeytanidir.” Yaşamınızda düşünen insan olmanızdan hiç rahatsız olanlar oldu mu? Benim mi? Tonla. Ve hep olacak ta...

Bu günlerde sanıyorum Libya gündemde. Ben de bir kaç kelime sarfetmek istiyorum bu konuyla ilgili hem de okyanusun tam ortasındaki o cennet adamız Mauritius üzerinden. Vatanperverlik hem nasip meselesi hem de yürek meselesidir dostlar. Bu toprakları sevmek her kese nasip olmaz. Bendeniz değişik vesilelerle söylüyorum; Arkadaşlar bu topraklar sadece bize ait, dedemizden miras kalmış bir mülk değildir. Bu topraklarda tüm ümmetin emeği vardır. Dolayısıyla bu topraklar bize emanettir hatta ümmetin ortak vakfiyesidir. Evet bizler yeryüzünün bu en güzel, en önemli coğrafyasının hamileriyiz ancak sadece “Türk” kanıyla sulanmış bir yurt değilki burası. Sadece bizden birileri şehit olmadıki, sadece aynı dili konuştuğumuz hem ırklarımız bedel ödemediki. Dilini, memleketini bilmediğimiz Ümmeti Muhammed’in diğer fertleri de canını verdi, malını verdi. Bu konuyla ilgili size çok enteresan bir hikaye anlatacağım. Merak etmeyin, uzun değil kısa. Sene 1911. İtalyan kefereleri...